Λίγες σκέψεις για το έργο μου…

Είμαι πτυχιούχος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ. και του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Στα χρόνια της εφηβείας μου, αλλά και κατά την διάρκεια των σπουδών μου, μελέτησα Κοινωνική πολιτική και Κοινωνιολογία, Πολιτική Φιλοσοφία, Ιστορία, Φιλοσοφία και Ψυχολογία.

Στην εικαστική μου έκφραση με επηρέασε η Arte povera, ο Γιάννης Κουνέλης, ο Mario Merz,ο Richard Long, ο Λογοθέτης και οπωσδήποτε οι εγκαταστάσεις της Yayoi Kusama, το έργο της Nancy Spero, οι performances της Ana Mendieta και ιδιαίτερα τα βίντεο της Sigalit Ladau.

Στο καλλιτεχνικό μου έργο τα μέσα έκφρασης είναι η εγκατάσταση, το βίντεο, το δρώμενο. Χρησιμοποιώ πρωτογενή και ανεπεξέργαστα υλικά της φύσης, ως καταγωγικά συστατικά, ταυτοτικά χαρακτηριστικά, θέλοντας όμως να εκφράσω καινοτόμες τάσεις «…το έντονο πάθος για το αρχέγονο και το γήινο ως κοινωνική αντίληψη|» (Χάιντεγκερ). Ο πηλός και ο χρυσός στην Ρωμαϊκή Αγορά, οι μαρμάρινες πέτρες στο Α-ΠΟΛ(ε)ΙΣ, οι εγκαταστάσεις μου με το χόρτο και πηλό, η εγκατάσταση από πήλινα πιτάκια στο «Eat drink and be happy”, κ.ά.

Και η διαδικασία ακόμα είναι έργο μου ως θέση και όχι η ολοκλήρωση του έργου.

Ο χώρος είναι έμπνευση, φόρτιση παλιά και καινούργια μαζί, καθοδήγηση σε μια συνέχεια, ίσως και λύτρωση, εξαγνισμός… Τα δίπτυχα με την εμβρυακή μορφή από πηλό και τους σπόρους που σπέρνω και φροντίζω για να αναπτυχθούν.

Προσπαθώ να διασταυρώσω το παλιό με το νέο, το αρχαίο με το σύγχρονο, τις μνήμες με το παρόν, το ασυνείδητο με το συνειδητό, το συνολικά κοινωνικό με το αυστηρά προσωπικό. Ακουμπάω το έργο μου πάνω στο χώμα της γης, ακόμα και κάποιου αρχαιολογικού χώρου, χωρίς να επεμβαίνω σ’ αυτόν, δημιουργώντας στο πλάι του, δίπλα του, παράλληλα, σε χρόνο παράλληλο.

Θέλω να επικοινωνήσω συναισθήματα άλογα, του φόβου, της φθαρτότητας, του εφήμερου, με την ανάγκη του αναλλοίωτου, του άφθαρτου (χρυσό), της γέννησης (σπόροι), της άνοιξης, της ανάπτυξης, της εξέλιξης (φρέσκο γρασίδι).

Οι ρωγμές του υλικού, του χώματος, αλλά και του άυλου, του πολιτισμού, του ψυχισμού, είναι τρόπος έκφρασης της γραφής μου. Σπαράγματα μορφών, χέρια τεντωμένα, γρατζουνιές στον πηλό, μνήμες απουσίας και απώλειας.

Ως εικαστική πρακτική, επιζητώ την ασυνέχεια, τις διακοπές και κυρίως την απουσία. Θέλω συμβολικά να φαίνεται ότι το καλλιτεχνικό έργο (εγώ) υποχωρεί και περιμένω την ολοκλήρωσή του από τον θεατή, να θέλει να συμμετάσχει για να βρει το απουσιάζον νόημα (βλ. εγκατάσταση με χόρτα και τμήματα προσωπείων, «Επί των τύπων των ήλων», επιτοίχια, «di.p.art.», «ΗΛΙΟΣ», επιδαπέδια).

Ερευνώ το τραύμα, υπαρξιακό, συλλογικό, προσφεύγοντας μέσα από το μοντέλο της προγλωσσικής εμπειρίας, προκειμένου με την εικαστική μου δημιουργία να επανασυστήσω το ολικό αντικείμενο μου. Ανακαλώ την αίσθηση, το συναίσθημα που είχα νιώσει και μέσω της δράσης, των ήχων, της κίνησης, των χρωμάτων να αφυπνίσω τις εμπειρίες των θεατών για να ταυτοποιήσουν τα δικά τους συναισθήματα, επικοινωνώντας με το έργο μου. Επιλέγω αντίθετες έννοιες και υλικά, χλωρό-ξερό, ζωντανό-νεκρό, ντυμένο-γυμνό, φθαρτό-άφθαρτο, πηγαιμός-ερχομός, τύλιγμα-ξετύλιγμα, απουσία-παρουσία, πλούτος-φτώχεια, βοήθεια-αγωνία, απώλεια- μνήμη (βλ. «Μεταμόρφωση», «Χωράφια», «Προφυλακτικά»).

Εμπνέομαι από τις πολιτικές, ιστορικές, κοινωνικές εξελίξεις μέσα στον χώρο, μέσα στον χρόνο.

Αντλώ στοιχεία από τον δημόσιο χώρο, την ιστορία του και δημιουργώ μέσα σ’ αυτόν, επί τόπου, αποτυπώνοντας έναν δικό μου σύγχρονο, πολιτικό, κριτικό λόγο, ένα κοινωνικό σχόλιο, προσκαλώντας και προκαλώντας τον θεατή να ανακαλέσει τις μνήμες του, να νιώσει τα συναισθήματα και τις αξίες του. Έτσι, στο «Eat, drink and be happy» παραπέμπω στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των αναπτυσσόμενων χωρών από τις χώρες του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος, οι «Λάσπες» είναι μια αναφορά στην ανεργία, την Αραβική Άνοιξη, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τα έργα «Α-ΠΟΛ(ε)ΙΣ», «The Refugees» αναφέρονται στην προσφυγική κρίση, στις απώλειες, και «Οι Μαγεμένες» στην ξενιτειά και την ανεργία.

Πορείες… Βήματα μετάβασης – επιστροφής, διαδρομές εσωτερικές, εγκλεισμού αλλά και μεταμόρφωσης, και απελευθέρωσης, τύλιγμα – ξετύλιγμα ενός νήματος που επιδιώκω κάπου να οδηγεί…